akupunktura bydgoszcz opinie

Najnowsze dane sugerują, że w niektórych przypadkach określone użycie genu IGHV również prognozuje wynik choroby niezależnie od statusu mutacji. Na przykład pacjenci wykazujący ekspresję genu IGHV3-21 mają złe rokowanie niezależnie od statusu mutacji (13-16). Przeciwnie, pacjenci wykazujący ekspresję genu IGHV3-72 mają korzystny profil immunofenotypowy (CD38- i ZAP-70a ujemny) i konsekwentnie wykazują stabilny i nieuporządkowany przebieg choroby (17,18). Bardziej szczegółowa analiza struktury cząsteczkowej BCR w białaczkowych komórkach B również sugeruje, że podgrupy pacjentów z B-CLL eksprymują uderzająco podobne BCR w odniesieniu do genów IGHD i IGHJ, a zatem podobne HCDR3 (14. 17, 19. 24) . Na przykład wydaje się, że gen IGHV1-69 jest najczęściej eksprymowanym genem IGHV w B-CLL, zazwyczaj w postaci UM, i doniesiono, że jest preferencyjnie stosowany z genem IGHD3-3, genem IGHJ6 i IGHV1- 69 allel podobny do 51p1 (25. 27). Gdy gen IGHV3-21 stosuje się w przewlekłej białaczce limfatycznej (CLL), komórki BCR białaczki wykazują skłonność do wykazywania wysoce homologicznych, względnie krótkich HCDR3 i ograniczonego związku z lekkim łańcuchem lambda V. 2-14 (13, 14). Istnieje coraz więcej dowodów sugerujących, że komórki BLL CLL wykazują bardziej restrykcyjne BCR w porównaniu z normalnym repertuarem komórek B. Na przykład Messmer i in. (23) opisali różne zestawy receptorów antygenów w B-CLL w oparciu nie tylko o wspólne geny IGHV, ale wspólne geny łańcucha lekkiego Ig i wspólne podobieństwa strukturalne w ich odpowiednich CDR3. Ostatnie prace Stamatopoulosa i in. (24) zidentyfikował 48 różnych podzbiorów sekwencji o ściśle homologicznych lub stereotypowych. HCDR3s, w tym 10, które zostały wcześniej opisane (14, 19, 21. 23, 27. 30). Na podstawie tych wyników badacze stwierdzili, że ponad 21% wszystkich analizowanych pacjentów z CLL można przypisać do jednej z tych stereotypowych grup HCDR3. Istnieją również dowody homologii BCR u tych pacjentów z CLL, którzy przeszli zmianę klasy na IgG. Ghiotto i in. (21) stwierdzili, że 5 przypadków IgG B-CLL wyrażało IGHV4-39 z podobnymi HCDR3 i identycznymi CDR3 łańcucha lekkiego. Preferencyjne stosowanie pewnych genów IGHD i IGHJ, a następnie homologicznych HCDR3, uwiarygodnia pogląd, że ekspozycja na antygen może odgrywać rolę w rozwoju B-CLL, przynajmniej w podgrupie pacjentów. Podsumowując, badania te sugerują, że szczegółowa analiza cech molekularnych genu Ig nadal będzie dostarczać ważnych wglądów w pochodzenie biologiczne i przebieg kliniczny B-CLL. Pomimo tych postępów kliniczne znaczenie specyficznych charakterystyk BCR zostało znacznie rzadziej zbadane. Pojawiają się jednak dowody, że HCDR3 może przewidywać całkowity czas przeżycia u pacjentów z B-CLL. Stamatopoulos i in. (24) wykazali, że podgrupy zdefiniowane przez HCDR3 w obrębie pacjentów B-CLL z użyciem genów IGHV1-69, IGHV3-21 i IGHV4-34 różniły się w całkowitym czasie przeżycia, u pacjentów wykazujących stereotypowe HCDR3 wykazujące krótszy średni czas przeżycia w porównaniu z tymi, które miały nie. Mauerer i in. (31) wykazali tendencję do krótszego czasu do początkowego leczenia (TTT) u pacjentów UM IGHV1-69, którzy stosowali geny IGHD3-3 i IGHJ6 w porównaniu do pacjentów UM IGHV1-69, u których nie wystąpiły. Jednak w tych badaniach liczba pacjentów w różnych podgrupach była ograniczona i obejmowała w niektórych przypadkach pacjentów z UM i M B-CLL na różnych etapach choroby. Znaczenie dla powyższej dyskusji, 70%. 80% pacjentów B-CLL jest teraz zdiagnozowanych z Rai stadium 0 lub I choroby, a 40%. 50% takich pacjentów przewiduje się, że mają krótszy ogólny czas przeżycia w oparciu o posiadanie UM IGHV sekwencje genowe (32). Pomimo wyraźnego znaczenia statusu mutacji IGHV w stratyfikacji pacjenta, pozostaje wiele różnic w prognozowaniu klinicznym i przeżyciu pacjentów z UM (32)
[hasła pokrewne: glos slupcy, whibz, nzoz pieczewo ]