apteka całodobowa w toruniu

W tym przypadku rozszerzyliśmy te obserwacje, aby wykazać, że bardzo niskie poziomy stymulacji receptorów (3-adrenergicznych (Iso, 10. 9 M) synergizują z nadekspresją P2a w celu wywołania śmierci miocytów (Figura 7, D i E). Ta dawka Iso nie miała wpływu na miocyty zakażone kontrolną bez nadekspresji. 2a (Figura 7, D i E). Co więcej, ten synergistyczny wzrost śmierci komórek był częściowo zablokowany (około 50% odzysku, P <0,05) z cyklosporyną A (CsA), która może antagonizować MPT związany z przeciążeniem wapnia (dane nie przedstawione). Wyniki te są zgodne z naszymi obserwacjami in vivo sugerującymi, że nadmierne obciążenie miocytem wapnia w połączeniu ze stymulacją receptora a-adrenergicznego może prowadzić do szybkiej śmierci komórki. Blokada receptorów a-adrenergicznych zapobiega chorobie u myszy DTG. Współdziałanie między receptorami a-adrenergicznymi a aktywnością LTCC jako główną determinantą indukowanej przeciążeniem Ca2 +. Śmierci komórkowej i kardiomiopatii badano dalej przy użyciu antagonisty receptora a-adrenergicznego. Myszy DTG o wysokiej ekspresji bez podawania Dox podawano metoprololowi na okres 3 miesięcy przed analizą. Co godne uwagi, metoprolol zapobiegał nadmiernemu przerzutowi komorowemu i przedsionkowemu, zapobiegał normalizacji masy serca do masy ciała i zapobiegał dysfunkcjom serca, które normalnie obserwowano u myszy DTG o wysokiej ekspresji (Figura 8, A (C). Analiza histologiczna wykazała również znaczną poprawę zwłóknienia i obszarów zaniku miocytów za pomocą leczenia metoprololem (Figura 8, D i E). Te wyniki sugerują, że hamowanie receptorów a-adrenergicznych zmniejsza chorobę związaną ze zwiększoną ekspresją a2a przez antagonizowanie całego ogólnego zjawiska przeciążenia Ca2 +, prawdopodobnie na wielu poziomach (patrz dyskusja). Figura 8 Blokujący receptor a-adrenergiczny zapobiega chorobie u myszy DTG o wysokiej ekspresji. (A) Ogólny obraz morfologiczny serca u myszy DTGa2a o wysokiej ekspresji (4 miesiące) z lub bez leczenia metoprololem. (B i C) Waga serca znormalizowana do masy ciała (B) i frakcyjna ocena skracania (C) dla kontrolnych myszy transgenicznych z ekspresją tTA z pojedynczym transgenicznym i silnym ekspresją, z lub bez metoprololu. Liczby wskazują liczbę myszy analizowanych w każdej grupie. * P <0,05 w porównaniu do nietraktowanej kontroli, ANOVA. (D) Histologiczna ocena patologii komorowej serca przez wybarwianie trichromem Massona u wskazanych myszy. Oryginalne powiększenie, × 200. (E) Ilościowe określenie obszaru włóknienia (niebieskiego) z histologicznych przekrojów barwionych trichromem. Liczby wskazują liczbę przekrojów analizowanych w każdej grupie. * P <0,05 w porównaniu do nietraktowanej kontroli; #P <0,05 w porównaniu z DTG bez metoprololu, ANOVA. Nadekspresja Bcl-2 nie zapobiega przeciążeniu Ca2 + zależnym od A 2a i kardiomiopatii. Nadmierna ekspresja antyapoptotycznego białka Bcl-2 w sercu wykazała, że znacznie zmniejsza uszkodzenie niedokrwienno-reperfuzyjne i niektóre postacie kardiomiopatii bezpośrednio redukując apoptozę kardiomiocytów (36. 38). Zatem, transgen Bcl-2 może służyć jako wskaźnik kardiomiopatii zależnej od apoptoty. Transgen Bcl-2 został skrzyżowany z wysoce ekspresyjnym tłem DTG, aby ocenić udział apoptozy w rozwoju kardiomiopatii zależnej od a2a. Jednak nie zaobserwowano żadnego zapobiegania chorobie u myszy a2a z transgenem Bcl-2 w każdym wieku. Na przykład powiększenie komorowe i przedsionkowe, zmniejszenie skracania ułamkowego oraz histopatologia i zwłóknienie były identyczne między myszami DTG o wysokiej ekspresji i myszami DTG, które również zawierały transgen Bcl-2 (Figura 9, AEE). Ponadto myszy DTG o wysokiej ekspresji z transgenem Bcl-2 wykazywały całkowitą śmiertelność z 14-dniowym wlewem Iso (Figura 9F), podobnym do myszy DTG bez transgenu Bcl-2 (Figura 5A). [hasła pokrewne: lcs płońsk, electrovit, whibz ]