leczenie łysienia wrocław

Należy zauważyć, że zakres aktywności NCC jest większy, gdy WNK3 i WNK4 są wyrażane razem, niż gdy WNK3 lub WNK4 jest wyrażany osobno. Rysunek 4 WNK3 i WNK4 rywalizują o regulację NCC. (A) Zwiększenie liczby WNK4 445. 1,222 cRNA odwraca stymulację NCC zależną od WNK3 421. 17743, podczas gdy WNK3 pokonuje hamowanie NCC za pośrednictwem WNK4. Należy zauważyć, że amplituda aktywności NCC, gdy regulowana jest zarówno przez WNK3, jak i WNK4, była znacznie większa niż w przypadku regulacji przez sam WNK3 lub WNK4. Wstrzyknięte ilości wynosiły: 3 ng NCC, 0. 9 ng WNK3, 0. 9 ng WNK4; n = 6 (B) WNK4, ale nie mutant FHHt WNK4 (WNK4 Q562E), atenuowana stymulacja aktywności NCC przez WNK3. KS-WNK1, WNK1 pełnej długości i WNK1 nie zawierający kinaz nie miały wpływu na stymulację NCC za pośrednictwem WNK3. n = 4 (C) mutant FHHt WNK4 Q562E, ale nie zawierający kinazy WNK4 D318A, hamował hamowanie WNK4 dzikiego typu WNK3 na NCC. Pokazano ilości wstrzykniętego WNK4. n = 3. (D) Aktualne wyniki pokazują, że liczebność NCC na błonie plazmatycznej (etap 1) jest określana bezpośrednio przez WNK3 i WNK4 i przez interakcję między WNK3 i WNK4. Mutant FHHt WNK4 Q562E działa jako dominujący-negatywny regulator działań WNK4 na WNK3. WNK1 współdziała również z WNK4 w celu regulacji NCC, a z kolei jest regulowany przez KS-WNK1. KS-WNK1 także hamuje aktywność kinazy WNK3, chociaż nie jest jasne, czy wpływa to na działania WNK3 na NCC. Jak zauważono w tekście, NCC jest również aktywowany przez fosforylację przez nieznane kinazy (etap 2). Kinazy WNK mogą być zaangażowane w ten proces. +, pozytywne regulacje; ., negatywne rozporządzenie. Mutacje WNK4, które powodują FHHt, wykazują pewną utratę zdolności do hamowania aktywności NCC w oocytach (15. 17, 29). Jednak prosta utrata działania WNK4 na NCC nie może wyjaśnić fenotypu FHHt. Zwierzęta transgeniczne pod względem mutanta FHHt WNK4 wykazują zwiększoną aktywność NCC, pomimo obecności 2 alleli WNK4 typu dzikiego (6); ten wynik nie jest zgodny z prostą utratą funkcji w odniesieniu do NCC. W świetle danych wskazujących, że WNK4 reguluje również aktywność NCC poprzez wpływ na WNK3, testowaliśmy hipotezę, że mutacje WNK4 wywołujące FHHt wpływają na interakcję między WNK4 i WNK3. Figura 4B pokazuje, że w przeciwieństwie do WNK4, KS-WNK1, WNK1 i martwego kinazy WNK1 (WNK1 D368A) nie wpływają na stymulację NCC za pośrednictwem WNK3. W przeciwieństwie do WNK4 typu dzikiego, jednak wywołujący FHHt WNK4 Q562E całkowicie nie miał zdolności do hamowania aktywacji NCC WNK3. Jak wspomniano, FHHt jest dziedziczone w sposób autosomalny dominujący; nie jest to zgodne z prostą utratą funkcji WNK4. Dlatego przetestowaliśmy hipotezę, że mutant FHHt WNK4 hamuje dzikie działania WNK4 na WNK3. Figura 4C pokazuje, że mutant FHHt WNK4 Q562E hamował zależną od WNK4 supresję wpływu WNK3 na NCC w sposób zależny od dawki; wyniki te wskazują, że mutant FHHt WNK4 jest dominującym negatywnym inhibitorem WNK4 typu dzikiego. Dyskusja Kinazy WNK stanowią unikalną gałąź ludzkiego kinomu, która moduluje transport elektrolitów przez błony komórkowe i nabłonek (12, 30). Kinazy WNK wpływają również na wzrost komórek i apoptozę (31, 32) i są niezbędne dla prawidłowego rozwoju embrionalnego (13). Pomimo powszechnej ekspresji, ludzkie mutacje w 2 kinazach WNK, WNK1 i WNK4, wpływają głównie na transport elektrolitów nerkowych, powodując chorobę monogenową FHHt (8). Z tego powodu starano się zidentyfikować wpływ kinaz WNK na szlaki transportu jonów, zwłaszcza szlaki transportu jonów wyrażane w komórkach nerkowych, stosując metody in vitro (przegląd w pozycjach 12, 30, 33, 34) oraz manipulacje genetyczne i fizjologiczne (6, 13). WNK4 hamuje aktywność NCC w oocytach Xenopus (15, 17, 35), komórkach ssaków (18, 19) i nerkowych kanalikach nerkowych (6)
[przypisy: eurotrops, apteka silesia wałbrzych, alkadis ]