Zmiany w kości w molekularnych podtypach szpiczaka mnogiego

W niedawnym artykule w czasopiśmie, Tian et al. pokazał moc eksploracji danych w mikromacierzy w poszukiwaniu nowych połączeń między pojedynczymi genami (np. dickkopf1 [DKK1]) i klinicznymi cechami choroby (w przypadku DKK1, zmianami kostnymi w szpiczaku mnogim) .1 Ostatnio podzieliliśmy szpiczaka mnogiego na pięć podtypy molekularne (nazywane typami translokacji i cykliny D [TC]) na podstawie ekspresyjnej matrycy RNA cykliny D1 (bez translokacji 11q13) i obecności translokacji w genie łańcucha ciężkiego immunoglobuliny, od chromosomu 14 do 11q13 lub 6p21, do 4p16 i 16q23 lub 20q11.2-4 Ostatnio zidentyfikowano korelacje między podtypami molekularnymi i rokowaniem, w tym dobre rokowanie z t (11; 14) i złe rokowanie z t (4; 14) i t (14; 16 ) .5
Tabela 1. Tabela 1. Związek podtypów molekularnych szpiczaka mnogiego z obecnością lub brakiem zmian w kośćcu w MRI. Wzięliśmy zestaw danych mikromacierzy opisany przez Tian et al.1 i skorelowaliśmy obecność zmian kostnych w obrazowaniu rezonansu magnetycznego (MRI) z tą klasyfikacją molekularną. Stwierdziliśmy bardzo ścisłą korelację (tabela 1) z około 90 procentami pacjentów w grupach TC1 i TC2 z chorobą kości, w porównaniu z nieco ponad połową pacjentów w grupach TC4 i TC5. W każdej grupie (z możliwym wyjątkiem TC5) pacjenci z chorobą kości mieli wyższy poziom DKK1 niż pacjenci bez choroby kości. Jednak wśród pacjentów z chorobą kości poziomy DKK1 były znacząco wyższe w grupach TC1 i TC2 niż w pozostałych trzech grupach (P = 0,007). To odkrycie sugeruje, że istnieją fundamentalne różnice między różnymi podtypami molekularnymi szpiczaka w odniesieniu do biologii leżącej u podstaw choroby kości. Jednym z istotnych klinicznych korelatów byłoby wcześniejsze rozważenie zastosowania profilaktycznych bisfosfonianów w grupach TC1 i TC2, które mają wysoką częstość występowania chorób kości.
Te odkrycia identyfikują różnice w częstości występowania choroby kości według różnych podtypów szpiczaka, a tym samym zapewniają wsparcie dla tej klasyfikacji molekularnej. Proponujemy, aby molekularne podtypy szpiczaka uznać za odrębne choroby o różnych cechach biologicznych i klinicznych, prognozach i odpowiedziach na terapię.
Davide F. Robbiani, MD
Marta Chesi, Ph.D.
P. Leif Bergsagel, MD
Weill Medical College of Cornell University, Nowy Jork, NY 10021
5 Referencje1. Tian E, Zhan F, Walker R i in. Rola antagonisty sygnałowego Wnt DKK1 w rozwoju zmian osteolitycznych w szpiczaku mnogim. N Engl J Med 2003; 349: 2483-2494
Full Text Web of Science MedlineGoogle Scholar
2. Kuehl WM, Bergsagel PL. Szpiczak mnogi: ewoluujące zdarzenia genetyczne i interakcje z gospodarzem. Nat Rev Cancer 2002; 2: 175-187
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
3. Bergsagel PL, Kuehl WM. Krytyczne role w translokacji immunoglobulin i rozregulowaniu cykliny D w szpiczaku mnogim. Immunol Rev 2003; 194: 96-104
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
4. Barille-Nion S, Barlogie B, Bataille R i in. Postępy w biologii i terapii szpiczaka mnogiego. Hematology (Am Soc Hematol Educ Program) 2003: 248-78.
Google Scholar
5 Moreau P, Facon T, Leleu X, i in. Nawracające translokacje 14q32 określają rokowanie szpiczaka mnogiego, szczególnie u pacjentów otrzymujących intensywną chemioterapię. Blood 2002; 100: 1579-1583
Crossref Web of Science MedlineGoogle Scholar
(22)
[przypisy: dronedaron, anastrozol, noni ]
[przypisy: apteka silesia, przychodnia mościckiego tarnów, przychodnia pelplin ]